‘Tjop, tjop Venz. Loop eens even door. Vrouwtje heeft haast. Ik heb zo een afspraak via Zoom. Een belangrijke afspraak’. Venz denkt: he, ik ruik daar iets lekkers. Even snuffelen. Jouw haast is niet mijn haast. En hoe harder je aan mijn lijn trekt, hoe steviger ik blijf staan. Ik heb alle tijd. Snuffelen en lekker lopen is veel belangrijker dan jouw afspraak via Zoom….
Venz is een trouwe labrador van 12 jaar. Ondanks de slechte dagen die hij naast de goede dagen heeft, is hij nog altijd blij als we naar buiten gaan. Vijf keer per dag aan de wandel. Lange rondjes in het bos. Kortere rondjes door de woonwijk. Venz vindt alles leuk.
Venz speelt een belangrijke rol in ons leven. Toen wij Venz 12 jaar geleden kregen had ik last van paniekaanvallen. Met name op de momenten dat ik alleen op pad moest gaan. De gedachte dat ik alleen in het bos zou gaan lopen, kwam niet in mij op. Met Venz is het anders. Niet dat hij zo’n waakhond is (eerder een allemansvriend), maar Venz heeft en geeft vertrouwen. Het voelt als een groot geschenk dat ik de afgelopen 10 jaar zonder paniekgevoel in het bos kan lopen.
Naast dat Venz mij heeft geleerd om vertrouwen te hebben, laat hij mij ook lachen op de momenten waarop er weinig te lachen valt. Om actie te ondernemen op die momenten dat het nodig is. Om verbinding te maken met andere mensen. Na een aanvaring met een andere hond (komt gelukkig niet vaak voor), loopt Venz ‘gewoon’ een stukje verder. Hij schud een keer met zijn lijf en laat daarmee de aanvaring en spanning los. Om vervolgens weer blij verder te lopen. Venz leeft in het moment.
Als het druk is voor mijn werk, komt Venz na 2 a 3 uur werken vanzelf naast me zitten. Met de boodschap: genoeg stilgezeten. We gaan naar buiten! Naast zijn trouwe vriendschap, leert Venz mij nog altijd om te onthaasten. Om te genieten tijdens het wandelen. Om om me heen te kijken. Een praatje te maken. Venz lekker te laten snuffelen, omdat hij daar nu eenmaal blij van wordt. Om in het bos niet altijd hetzelfde rondje te lopen, maar te kijken welke weg we inslaan. Om plezier te maken als er veel plassen in het bos zijn. Want niets is zo leuk voor een labrador (naast eten en zwemmen) om te rennen door alle plassen heen.
En als ik het onthaasten even vergeet….. En ik mezelf hoor zeggen: ‘Tjop, tjop Venz. Loop eens even door. Vrouwtje heeft haast’……….. Dan hoeft hij alleen maar stevig stil te staan en te gaan snuffelen, om mij te laten beseffen dat mijn haast niet zijn haast is. En hoe belangrijk het is om juist even stil te staan als het erg hectisch is. Om plezier te maken, zonder reden of vooropgesteld resultaat. Om te genieten en weg te dromen. Om contact te maken met elkaar vanuit een bepaalde rust en vrijheid…..
Om niet denken: Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast!
Maar te voelen: ik neem nu de tijd om in het moment te zijn, te genieten, dankbaar te zijn, verbinding te voelen, te luisteren en mezelf te laten inspireren. Onder andere door de vriendschap met Venz.
PS. De foto is van toen Venz nog een puppy was….